O core
Ce ponne ‘arrubbà nu sorriso, ‘e che fa, tant si vulimme prima ‘o poi cio turnamme ‘a piglià, ce ponne ‘arrubbà ‘o core ma sule nuie ‘o putimme ‘accuntentà se ‘o stamme a sentì. Ce ponne ‘arrubbà quello che vonne ma ‘o pensiero no, chille maie nisciune so po piglià, no… nisciune cio po maie arrubbà. ‘A vita è bella nisciune ce po levà ‘a voglia ‘e ce scetà ‘a matina, ‘e sentì ‘o vient che te vase ‘a faccia ‘e ‘o sole che t’accarezza l’uocchie. Ce ponne ‘arrubbà nu sorriso, ma ‘o core sempe chill rimane ‘a gioia ‘e nata cosa, è chella cosa che te torce ‘o core ‘e cuntentezza… p’essere felice nun ce vo nisciuna sisale uno è cuntent ‘e basta… è cuntent ‘e chesta vita accussì comm’è. “Ce ponne arrubbà quello che vonne ma ‘o pensiero no… E saie perché? Perché ‘o core semp chill rimane!
data | autore | commento (si può commentare solo se si è loggati) | |